استفاده از چسب برای اتصال لوله‌های پلی‌اتیلن معمول نیست و به طور کلی توصیه نمی‌شود. دلیل اصلی این موضوع ویژگی‌های پلی‌اتیلن است که باعث می‌شود به خوبی به چسب‌ها نچسبد. پلی‌اتیلن یک پلاستیک بسیار مقاوم و لغزنده است که چسباندن آن به دیگر مواد یا حتی به خودش مشکل است.
روش‌های مرسوم و توصیه شده برای اتصال لوله‌های پلی‌اتیلن عبارتند از:
جوشکاری حرارتی (جوشکاری فیوژن): در این روش، انتهای دو لوله گرم شده و سپس به هم فشرده می‌شوند تا یک اتصال یکپارچه و محکم ایجاد شود. این روش شامل جوشکاری لب به لب (Butt Fusion) و جوشکاری سوکت (Socket Fusion) است.
اتصالات مکانیکی: استفاده از اتصالات مکانیکی مانند اتصالات فشاری (Compression Fittings) یا فلنج‌ها (Flanges) برای اتصال لوله‌های پلی‌اتیلن نیز معمول است. این اتصالات به راحتی نصب و جدا می‌شوند و نیاز به تجهیزات خاصی ندارند.
الکتروفیوژن: این روش شامل استفاده از اتصالات مخصوصی است که در آنها سیم‌های حرارتی تعبیه شده است. هنگامی که جریان الکتریکی از این سیم‌ها عبور می‌کند، پلی‌اتیلن اطراف سیم‌ها ذوب شده و لوله و اتصال را به هم جوش می‌دهد.
به طور کلی، هر یک از این روش‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که اتصالاتی قوی و مطمئن ایجاد کنند، برخلاف چسب که ممکن است نتواند استحکام و پایداری لازم را برای این منظور فراهم کند.